Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

puffed up

  • 1 īnflātus

        īnflātus adj. with comp.    [P. of inflo], swelled up, swollen, puffed up: serpens inflato collo: amnes, L.—Fig., puffed up, inflated, haughty, proud: animus: regis pollicitationibus, Cs.: promissis: iactatione, L.: his opinionibus animus, L.: iuvenis inflatior, L.
    * * *
    inflata -um, inflatior -or -us, inflatissimus -a -um ADJ
    inflated, puffed up; bombastic; turgid

    Latin-English dictionary > īnflātus

  • 2 inflo

    in-flo, āvi, ātum, 1, v. a., to blow into or upon any thing, to inflate.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    age, jam infla buccas,

    Plaut. Stich. 5, 5, 26:

    ex ore in os palumbi inflare aquam,

    Cato, R. R. 90:

    tumidoque inflatur carbasus Austro,

    is swelled, Verg. A. 3, 357:

    merito quin illis Juppiter ambas Iratus buccas inflet,

    should in a rage puff up both his cheeks, Hor. S. 1, 1, 21:

    inflant (corpus) omnia fere legumina,

    make flatulent, Cels. 2, 26.—
    B.
    In partic., to play upon a wind instrument:

    inflare cavas cicutas,

    Lucr. 5, 1383:

    calamos leves,

    Verg. E. 5, 2.— Absol., to blow:

    simul inflavit tibicen, a perito carmen agnoscitur,

    Cic. Ac. 2, 27, 86.— With cognate acc.:

    sonum,

    Cic. de Or. 3, 60, 225. —
    II.
    Trop., to puff up, inflate:

    spe falsa animos,

    Cic. Pis. 36, 89:

    regis spem (with erigere animos),

    Liv. 35, 42, 5:

    animos ad intolerabilem superbiam,

    id. 45, 31, 31; 37, 26, 4:

    purpuratis solita vanitate spem ejus inflantibus,

    Curt. 3, 2, 10; 5, 10, 3:

    crescentem tumidis infla sermonibus utrem,

    Hor. S. 2, 5, 98:

    ipse erit glorià inflandus,

    Quint. 11, 1 med.Absol., of speech:

    Antipater paulo inflavit vehementius,

    blew a little too hard, Cic. Leg. 1, 2, 6.—Of music:

    illi qui fecerunt modos, a quibus aliquid extenuatur, inflatur, variatur,

    id. de Or. 3, 26, 102 fin.:

    et ea (medicamenta) quae ob caritatem emendi mulo inedicorum cupiditas inflaverat,

    puffed, bepraised, Veg. Vet. 4, 7, 4.— Hence, inflātus, a, um, P. a., blown into, filled with blowing.
    A.
    Lit.:

    si tibiae inflatae non referant sonum,

    Cic. Brut. 51, 192:

    bucina cecinit jussos inflata receptus,

    Ov. M. 1, 340:

    nolo verba inflata et quasi anhelata gravius exire,

    with a too great expenditure of breath, Cic. de Or. 3, 11, 40.—
    2.
    Transf., swelled up, swollen, puffed up:

    serpens inflato collo,

    Cic. Vatin. 2, 4:

    bucca inflatior,

    Suet. Rhet. 5:

    inflatum hesterno venas Iaccho,

    Verg. E. 6, 15:

    Volturnus amnis inflatus aquis,

    swollen, enlarged, Liv. 23, 19, 4:

    amnes,

    id. 40, 33, 2:

    capilli,

    hanging loose, dishevelled, Ov. A. A. 3, 145:

    inflata rore non Achaico turba,

    Verg. Cat. 7, 2. — Comp.:

    vestis inflatior,

    Tert. Pall. 4 med.
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., puffed up, inflated, haughty, proud:

    quibus illi rebus elati et inflati non continebantur,

    Cic. Agr. 2, 35, 97:

    inflatus et tumens animus,

    id. Tusc. 3, 9, 19:

    inflata spe atque animis,

    id. Mur. 15, 33:

    promissis,

    id. ib. 24, 49:

    laetitia atque insolentia,

    id. Phil. 14, 6, 15:

    jactatione,

    Liv. 29, 37, 9:

    assensionibus,

    id. 24, 6, 8:

    estne quisquam tanto inflatus errore,

    Cic. Ac. 2, 36, 116:

    opinionibus,

    id. Off. 1, 26, 91:

    his opinionibus animus,

    Liv. 6, 11, 6, 6, 18, 5:

    vana spe,

    id. 35, 49, 4:

    vano nuntio,

    id. 24, 32, 3:

    successu tantae rei,

    id. 37, 12, 4:

    legionum numero,

    Vell. 2, 80, 2:

    superbus et inflatus,

    Juv. 8, 72:

    elatus inflatusque,

    Suet. Ner. 37.— Comp.:

    juvenis inflatior,

    Liv. 39, 53, 8.—
    2.
    In partic., of style, inflated, turgid:

    Attici pressi et integri, Asiani inflati et inanes,

    Quint. 12, 10, 16:

    inflatus et tumidus,

    Tac. Or. 18:

    Callimachus,

    Prop. 2, 34 (3, 32), 32; Suet. Rhet. 2.— Hence, adv.: inflātē, only in comp., haughtily, proudly, pompously:

    aliquid latius atque inflatius perscribere,

    Caes. B. C. 2, 17, 3:

    inflatius commemorare,

    id. ib. 2, 39, 4:

    inflatius multo, quam res erat gesta, fama percrebuerat,

    id. ib. 3, 79, 4:

    fabulari inflatius,

    Amm. 22, 16, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > inflo

  • 3 tumeō

        tumeō —, —, ēre    [1 TV-], to swell, be swollen, be tumid, puff out, be inflated: corpus tumet veneno, O.: pedes, V.: gemma in tenero palmite, O.: multo sacci hordeo, Ph.: cuius aceto tumes? Iu. —Fig., to swell, be swollen, be excited, be violent, rage: sapientis animus numquam tumet: multis gentibus irā tumentibus, L.: pectus anhelum, Et rabie fera corda tument, V.: tument negotia, are in a ferment: Bella tument, O.— To be puffed up, swell: Tumens graculus superbiā, Ph.: longā serie Caesarum, Ta.: alto stemmate, Iu.: Laudis amore tumes, H.—Of language, to be pompous, be bombastic, Ta.
    * * *
    tumere, -, - V
    swell, become inflated; be puffed up; be bombastic; be swollen with conceit

    Latin-English dictionary > tumeō

  • 4 tumidus

        tumidus adj. with comp.    [1 TV-], swollen, swelling, rising high, protuberant, tumid: membrum: venter, O.: aequor, V.: Fluctus, O.: vela, H.: montes, O.: crudi tumidique lavemur, i. e. stuffed with food, H.— Puffing up, causing to swell: tumidoque inflatur carbasus Austro, V.: Nec tumidos causabitur Euros, O.—Fig., swollen with anger, excited, incensed, enraged, exasperated: tumida ex irā tum corda residunt, V.: animus tumidā fervebat ab irā, O.— Swollen with pride, puffed up, elated, haughty, arrogant: es tumidus genitoris imagine falsi, O.: cum tumidum est cor, i. e. swells with ambition, H.: tumidior sermo, inflated, L.: regum minae, arrogant, H.: honor, vain, Pr.
    * * *
    tumida, tumidum ADJ
    swollen, swelling, distended; puffed up with pride or self; confidence

    Latin-English dictionary > tumidus

  • 5 ventōsus

        ventōsus adj. with comp. and sup.    [ventus], full of wind, windy: folles, V.: mare, H.: Alpes, O.: cucurbita, i. e. cupping-glass, Iu.: terra ventosior, Ta.: ventosissima regio, L.—Like wind, light, swift, nimble: alae, V.: equi, O.—Fig., light, changeable, inconstant, fickle: homo ventosissimus: Tu levis es multoque tuis ventosior alis (of Cupid), O.: plebs, H.: ingenium, L.: extraordinarium imperium populare atque ventosum est.—Windy, puffed up, vain, conceited: ventoso gloria curru, H.: lingua, V.: ingenium, L.
    * * *
    ventosa, ventosum ADJ
    windy; swift (as the wind); fickle, changeable; vain, puffed up

    Latin-English dictionary > ventōsus

  • 6 subflo

    suf-flo ( subflo), āvi, ātum, 1, v. a. and n. (rare; not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Act., to blow forth from below; to blow up, puff out, inflate.
    A.
    Lit.:

    age, tibicen, refer ad labeas tibias, Suffla celeriter tibi buccas, quasi proserpens bestia,

    Plaut. Stich. 5, 4, 42:

    venae ubi sufflatae sunt ex cibo,

    Cato, R. R. 157, 7:

    sufflata cutis,

    Plin. 8, 38, 57, § 138.—
    2.
    To blow upon:

    ignes,

    Plin. 34, 8, 19, § 79:

    gladiatores decrepiti, quos si sufflasses, cecidissent,

    Petr. 45, 11:

    prunas,

    Vulg. Isa. 54, 16.—
    * B.
    Trop.:

    nescio quid se sufflavit uxori suae,

    i. e. got enraged, Plaut. Cas. 3, 3, 19.—
    II.
    Neutr., to blow, puff at or upon any thing.
    A.
    Lit.:

    sufflavit buccis suis,

    Mart. 3, 17, 4:

    rubetae arrepentes foribus (alveorum) per eas sufflant,

    Plin. 11, 18, 19, § 62.—
    * B.
    Trop.:

    suffla: sum candidus,

    puff yourself up, Pers. 4, 20.—Hence, suf-flātus, a, um, P. a.
    A.
    Lit., puffed up, bloated: sufflato corpore esse, Varr. ap. Non. 395, 8.—
    B.
    Trop., blown out, puffed up, bloated, inflated with anger or pride; of language, inflated, tumid, pompous, bombastic:

    sufflatus ille huc veniet,

    Plaut. Bacch. 4, 2, 21: neque auro aut genere aut multiplici scientiā Sufflatus, Varr. ap. Non. 46, 31:

    (figura) recte videbitur appellari, si sufflata nominabitur,

    Auct. Her. 4, 10, 15; cf.:

    sufflati atque tumidi (in dicendo),

    Gell. 7, 14, 5.— Comp., sup., and adv. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > subflo

  • 7 sufflo

    suf-flo ( subflo), āvi, ātum, 1, v. a. and n. (rare; not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Act., to blow forth from below; to blow up, puff out, inflate.
    A.
    Lit.:

    age, tibicen, refer ad labeas tibias, Suffla celeriter tibi buccas, quasi proserpens bestia,

    Plaut. Stich. 5, 4, 42:

    venae ubi sufflatae sunt ex cibo,

    Cato, R. R. 157, 7:

    sufflata cutis,

    Plin. 8, 38, 57, § 138.—
    2.
    To blow upon:

    ignes,

    Plin. 34, 8, 19, § 79:

    gladiatores decrepiti, quos si sufflasses, cecidissent,

    Petr. 45, 11:

    prunas,

    Vulg. Isa. 54, 16.—
    * B.
    Trop.:

    nescio quid se sufflavit uxori suae,

    i. e. got enraged, Plaut. Cas. 3, 3, 19.—
    II.
    Neutr., to blow, puff at or upon any thing.
    A.
    Lit.:

    sufflavit buccis suis,

    Mart. 3, 17, 4:

    rubetae arrepentes foribus (alveorum) per eas sufflant,

    Plin. 11, 18, 19, § 62.—
    * B.
    Trop.:

    suffla: sum candidus,

    puff yourself up, Pers. 4, 20.—Hence, suf-flātus, a, um, P. a.
    A.
    Lit., puffed up, bloated: sufflato corpore esse, Varr. ap. Non. 395, 8.—
    B.
    Trop., blown out, puffed up, bloated, inflated with anger or pride; of language, inflated, tumid, pompous, bombastic:

    sufflatus ille huc veniet,

    Plaut. Bacch. 4, 2, 21: neque auro aut genere aut multiplici scientiā Sufflatus, Varr. ap. Non. 46, 31:

    (figura) recte videbitur appellari, si sufflata nominabitur,

    Auct. Her. 4, 10, 15; cf.:

    sufflati atque tumidi (in dicendo),

    Gell. 7, 14, 5.— Comp., sup., and adv. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > sufflo

  • 8 tumeo

    tŭmĕo, ēre, v. n. [Sanscr. tu-, taumi, tavīmi, to be strong; Gr. tulos, tulê, lump; Lat. tuber, tumulus, tumor, etc.; cf. O. H. Germ. dūmo; Germ. Daumen; Engl. thumb], to swell, be swollen or tumid, to be puffed out or inflated (mostly poet. and in postAug. prose; cf. turgeo).
    I.
    Lit.: So. Quid hoc in collo tibi tumet? Sa. Vomica'st:

    pressare parce,

    Plaut. Pers. 2, 5, 11:

    corpus tumet omne veneno,

    Ov. M. 3, 33:

    guttura plenis venis,

    id. ib. 3, 73:

    lumina fletu,

    Tib. 1, 8, 68 (al. timet):

    pedes,

    Verg. A. 2, 273:

    nares ac pectus,

    Quint. 11, 3, 29:

    fauces,

    id. 11, 3, 30:

    inritata loca semine,

    Lucr. 4, 1045:

    Achelous imbre,

    Ov. M. 8, 549:

    vela sinu,

    Mart. Spect. 26, 6:

    a vento unda,

    Ov. F. 2, 776:

    gemma in tenero palmite,

    id. ib. 3, 238:

    licet tumeant freta ventis,

    Tib. 4, 1, 194:

    sacci multo hordeo,

    Phaedr. 2, 7, 3:

    clivus molliter orbe, Claud. de Apono, 12: anni (virginis),

    i. e. to be ripe, Stat. Achill. 1, 292;

    v. tumesco and tumidus: cujus aceto tumes?

    Juv. 3, 293.— Absol.:

    rutam tritam imponunt contusis tumentibusque,

    swellings, tumors, Plin. 29, 2, 9, § 30; 15, 14, 15, § 52:

    in inmensis quā tumet Ida jugis,

    Ov. H. 5, 138.—
    II.
    Trop.
    A.
    To swell, be swollen with passionate excitement, to be excited, violent, ready to burst forth:

    sapientis animus semper vacat vitio, numquam turgescit, numquam tumet,

    Cic. Tusc. 3, 9, 19:

    multis gentibus irā tumentibus,

    Liv. 31, 8, 11.—With dat. ( poet.):

    accensum quis bile feret famulisque tumentem Leniet?

    Stat. S. 2, 1, 58:

    pectus anhelum, Et rabie fera corda tument,

    Verg. A. 6, 49; cf.:

    bile jecur,

    Hor. C. 1, 13, 4:

    nescio quid animus tumet,

    Sen. Thyest. 267 sq.:

    animus irā,

    id. Phoen. 352:

    leo animis,

    id. Troad. 1096:

    tument negotia,

    are in a ferment, unsettled, approaching a crisis, Cic. Att. 14, 4, 1:

    quoniam Galliae tumeant,

    Tac. H. 2, 32:

    animi plebis,

    Plin. Pan. 28, 3:

    bella,

    Ov. H. 7, 121.—With inf.:

    mens tumet jungere, etc.,

    Val. Fl. 1, 199.—
    B.
    To be puffed up with pride or vanity, to swell (poët. and in post-Aug. prose):

    tumens inani graculus superbiā,

    Phaedr. 1, 3, 4:

    Mithridateis nominibus,

    Ov. M. 15, 755:

    alto stemmate,

    Juv. 8, 40:

    partā jam laude,

    Val. Fl. 3, 677:

    merito,

    Mart. 4, 46, 2:

    vana,

    Verg. A. 11, 854:

    laudis amore tumes,

    Hor. Ep. 1, 1, 36:

    tibicinum gloriā tumere,

    Plin. 37, 1, 3, § 8:

    Alexander tumens successu rerum,

    Just. 39, 2, 1:

    stirpe Alexandri,

    Aur. Vict. Caes. 29, 2.—
    C.
    Of speech, to be inflated, turgid, pompous, bombastic (post-Aug. and rare):

    nec Ciceroni obtrectatores defuisse, quibus inflatus et tumens.. videretur,

    Tac. Or. 18; Quint. 8, 3, 18:

    Musa nec insano syrmate nostra tumet,

    Mart. 4, 49, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > tumeo

  • 9 follis

        follis is, m    [FLA-], a pair of bellows: (formas) effici sine follibus: folle fabrili flando accenderunt, L.: ventosis follibus auras Accipiunt, V.: cavi (causidici) folles, puffed cheeks, Iu.— A leathern money-bag: tenso folle reverti, Iu.
    * * *
    bag, purse; handball; pair of bellows; scrotum

    Latin-English dictionary > follis

  • 10 inānis

        inānis e, adj.    with comp. and sup, empty, void: vas: domum reddere inanem: naves (opp. onustae), Cs.: naves, dismantled: tumulus, cenotaph, V.: sepulchrum, O.—Void, stripped, deserted, abandoned, unoccupied: civitas: egentes inanesque discedere, empty-handed: equus, without a rider: Absint inani funere neniae, without a corpse, H.: venter, hungry, H.: quod inani sufficit alvo, Iu.: laeva, without rings, H.: litterae, empty: paleae, light, V.: corpus, lifeless: galea, i. e. harmless, V.: umbra, O.: verba, a semblance of speech, V.: Gaurus (an extinct volcano), Iu.: epistula inanis aliquā re utili: ager centum aratoribus inanior est, less populous by: Sanguinis pectus inane, O.: lymphae dolium, H.—Fig., empty, useless, worthless, vain, unprofitable: Laborem inanem capit, T.: honesti inane nomen esse: elocutio: damnatus inani iudicio, Iu.: minae: multae res, ut gloria, unsubstantial: causas nectis inanīs, pretexts, V.: simulatio, Cs.: fama, unfounded, V.: Tempus, leisure, V.: omnia plena consiliorum, inania verborum, poor in words: quae inanissima prudentiae reperta sunt.—Of persons, vain, puffed up, worthless, petty: homo, S.: inanīs Hoc iuvat, empty heads, H.: animus: inaniora ingenia, L.
    * * *
    inanis, inane ADJ
    void, empty, hollow; vain; inane, foolish

    Latin-English dictionary > inānis

  • 11 īnflātus

        īnflātus ūs, m    [inflo], a blowing in, blast: (tibiae) si inflatum non recipiunt: primo inflatu tibicinis.—Fig., a breathing into, inspiration: divinus.
    * * *
    inflata -um, inflatior -or -us, inflatissimus -a -um ADJ
    inflated, puffed up; bombastic; turgid

    Latin-English dictionary > īnflātus

  • 12 turgidulus

        turgidulus adj. dim.    [turgidus], puffed, swollen: Flendo ocelli, Ct.
    * * *
    turgidula, turgidulum ADJ
    (poor little) swollen/inflated/inflamed/grandiose

    Latin-English dictionary > turgidulus

  • 13 follis

    a leather bag, purse, bellows, puffed-out cheeks

    Latin-English dictionary of medieval > follis

  • 14 inflatus

    I.
    blowing into, blast, inspiration.
    II.
    pompous, swollen, puffed up, inflated.

    Latin-English dictionary of medieval > inflatus

  • 15 bucca

    bucca (not buccha), ae, f. [kindred [p. 254] with buzô, bukanê; Fr. bouche].
    I.
    The cheek (puffed or filled out in speaking, eating, etc.; diff. from genae, the side of the face, the cheeks, and from mala, the upper part of the cheek under the eyes; v. Plin. 11, 37, 57, § 156 sqq.; mostly in plur.; class.): buccam implere, Cato ap. Gell. 2, 22, 29:

    sufflare buccas,

    Plaut. Stich. 5, 4, 42:

    inflare,

    id. ib. 5, 6, 7:

    rumpere buccas,

    to write bombast, Pers. 5, 13:

    sufflare buccis,

    Mart. 3, 17, 4.—In violent anger (cf. in Gr. phusan tas gnathous, deina phusan, etc.): quin illis Juppiter ambas Iratus buccas inflet, etc., * Hor. S. 1, 1, 21:

    pictus Gallus... distortus, ejectā linguā, buccis fluentibus,

    Cic. de Or. 2, 66, 266; id. Red. in Sen. 6, 13:

    fluentes pulsataeque buccae,

    id. Pis. 11, 25 B. and K.: purpurissatae ( rouged), Plaut. Truc. 2, 2, 35.—In blowing the fire:

    buccā foculum excitat,

    Juv. 3, 262 al. —Hence,
    b.
    Dicere (scribere) quod or quidquid in buccam venit, a colloq. phrase, to speak ( write) whatever comes uppermost, Cic. Att. 1, 12, 4; 7, 10 fin.; 14, 7, 2; Mart. 12, 24, 5.—

    Also ellipt.: garrimus quidquid in buccam,

    Cic. Att. 12, 1, 2.—
    B.
    Meton.
    1.
    One who fills his cheeks in speaking, a declaimer, bawler:

    Curtius et Matho buccae,

    Juv. 11, 34 (jactanticuli, qui tantum buccas inflant et nihil dicunt, Schol.); cf.:

    bucca loquax vetuli cinoedi,

    Mart. 1, 42, 13:

    homo durae buccae,

    Petr. 43, 3; so of a trumpeter:

    notaeque per oppida buccae,

    Juv. 3, 35.—
    2. 3.
    A mouthful:

    bucca panis,

    Petr. 44, 2; Mart. 7, 20, 8; 10, 5, 5.—
    II.
    Transf.
    A.
    From men to animals;

    of croaking frogs,

    Plin. 11, 37, 65, § 173.—
    B.
    In gen., a cavity; of the knee-joint, Plin. 11, 45, 103, § 250.

    Lewis & Short latin dictionary > bucca

  • 16 buccha

    bucca (not buccha), ae, f. [kindred [p. 254] with buzô, bukanê; Fr. bouche].
    I.
    The cheek (puffed or filled out in speaking, eating, etc.; diff. from genae, the side of the face, the cheeks, and from mala, the upper part of the cheek under the eyes; v. Plin. 11, 37, 57, § 156 sqq.; mostly in plur.; class.): buccam implere, Cato ap. Gell. 2, 22, 29:

    sufflare buccas,

    Plaut. Stich. 5, 4, 42:

    inflare,

    id. ib. 5, 6, 7:

    rumpere buccas,

    to write bombast, Pers. 5, 13:

    sufflare buccis,

    Mart. 3, 17, 4.—In violent anger (cf. in Gr. phusan tas gnathous, deina phusan, etc.): quin illis Juppiter ambas Iratus buccas inflet, etc., * Hor. S. 1, 1, 21:

    pictus Gallus... distortus, ejectā linguā, buccis fluentibus,

    Cic. de Or. 2, 66, 266; id. Red. in Sen. 6, 13:

    fluentes pulsataeque buccae,

    id. Pis. 11, 25 B. and K.: purpurissatae ( rouged), Plaut. Truc. 2, 2, 35.—In blowing the fire:

    buccā foculum excitat,

    Juv. 3, 262 al. —Hence,
    b.
    Dicere (scribere) quod or quidquid in buccam venit, a colloq. phrase, to speak ( write) whatever comes uppermost, Cic. Att. 1, 12, 4; 7, 10 fin.; 14, 7, 2; Mart. 12, 24, 5.—

    Also ellipt.: garrimus quidquid in buccam,

    Cic. Att. 12, 1, 2.—
    B.
    Meton.
    1.
    One who fills his cheeks in speaking, a declaimer, bawler:

    Curtius et Matho buccae,

    Juv. 11, 34 (jactanticuli, qui tantum buccas inflant et nihil dicunt, Schol.); cf.:

    bucca loquax vetuli cinoedi,

    Mart. 1, 42, 13:

    homo durae buccae,

    Petr. 43, 3; so of a trumpeter:

    notaeque per oppida buccae,

    Juv. 3, 35.—
    2. 3.
    A mouthful:

    bucca panis,

    Petr. 44, 2; Mart. 7, 20, 8; 10, 5, 5.—
    II.
    Transf.
    A.
    From men to animals;

    of croaking frogs,

    Plin. 11, 37, 65, § 173.—
    B.
    In gen., a cavity; of the knee-joint, Plin. 11, 45, 103, § 250.

    Lewis & Short latin dictionary > buccha

  • 17 effero

    1.
    ef-fĕro or ecfĕro (cf. Neue, Formenl. 2, 766), extŭli, ēlatum, efferre or ecferre, v. a., to bring or carry out, to bring forth (very freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ex navi,

    Plaut. Am. 2, 1, 82; cf.

    tela, etc., ex aedibus Cethegi,

    Cic. Cat. 3, 3 fin.:

    argentum jubeo jam intus efferri foras,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 62; cf. id. ib. 4, 9, 127; id. Most. 2, 1, 58; id. Mil. 4, 8, 4:

    argentum ad aliquem,

    id. Epid. 5, 1, 27; id. Truc. 3, 1, 16:

    machaeram huc,

    id. Mil. 2, 5, 53; cf. id. Stich. 2, 2, 28:

    puerum extra aedes usquam,

    Ter. Hec. 4, 1, 48:

    cistellam domo,

    id. Eun. 4, 6, 15; cf.:

    cibaria sibi quemque domo,

    Caes. B. G. 1, 5, 3:

    frumentum ab Ilerda,

    id. B. C. 1, 78, 1:

    piscem de custodia,

    Col. 8, 17 fin.:

    litteras,

    Caes. B. G. 5, 45, 4:

    mucronem,

    Cic. Cat. 2, 1, 2; cf.:

    vexilla, signa, arma (e castris, extra fines, etc.),

    Liv. 10, 19; 27, 2; 29, 21; Tac. H. 3, 31 al.:

    ferrum a latere deripuit, elatumque deferebat in pectus,

    id. A. 1, 35 fin.: Colchis pedem, Enn. ap. Non. 297, 20; so,

    pedem,

    Verg. A. 2, 657; cf.

    pedem aedibus,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 19:

    pedem portā,

    Cic. Att. 6, 8, 5; 7, 2, 6; Suet. Tib. 38:

    pedem quoquam,

    Plaut. Capt. 2, 3, 97:

    se hinc (ignis),

    Lucr. 6, 89 and 385:

    se vallo (equus),

    Tac. A. 15, 7:

    Furium longius extulit cursus,

    Liv. 3, 5; cf.:

    Messium impetus per hostes extulit,

    id. 4, 29.—
    B.
    In partic.
    1.
    Like the Gr. ekpherô, to carry out (of the house) for burial, to bear to the grave, to bury (cf.: cremo, humo, sepelio, prosequor): optumum'st Loces illum efferendum;

    nam jam credo mortuus est,

    Plaut. Aul. 3, 6, 32; id. Most. 4, 3, 8 sqq.; Ter. And. 1, 1, 90 Don. and Ruhnk.; 1, 1, 101; Cic. N. D. 3, 32, 80; Nep. Att. 17; Liv. 2, 33; 3, 18 fin.; Quint. 8, 5, 21; Suet. Aug. 99; Hor. S. 2, 5, 85; Vulg. Luc. 7, 12.—
    b.
    Transf.: meo unius funere elata populi Romani esset res publica, carried to burial, i. e. overthrown, destroyed, Liv. 28, 28; 24, 22; 31, 29.—
    2.
    Of a fruit-bearing soil, to bring forth, bear, produce:

    id, quod agri efferant,

    Cic. Rep. 2, 4 fin.; id. Brut. 4, 16; cf. also id. Verr. 2, 3, 47 fin.; 86 al.—
    b.
    Transf.:

    ea, quae efferant aliquid ex sese, perfectiores habere naturas quam, etc.,

    Cic. N. D. 2, 33 fin.; cf. Quint. 10, 1, 109; poet.:

    (Italia) genus acre virum,

    Verg. G. 2, 169.—
    3.
    Of motion in an upward direction (cf.: erigo and educo, II. B. 1.), to lift up, elevate, raise, exalt, Lucil. ap. Non. 297, 25:

    aliquem in murum,

    Caes. B. G. 7, 47 fin.:

    pars operis in altitudinem turris elata,

    id. B. C. 2, 8 fin.; cf. Quint. 11, 3, 103; and Suet. Calig. 32:

    corvus e conspectu elatus,

    Liv. 7, 26:

    pulvis elatus,

    id. 4, 33:

    elata super capita scuta,

    Tac. H. 3, 27: jubar (luna), Petron. Poët. 89, 2, 54; poet.:

    caput Auctumnus agris extulit,

    Hor. Epod. 2, 18.
    II.
    Trop.
    A.
    To set forth, spread abroad, utter, publish, proclaim:

    clamorem,

    to raise, Plaut. Am. 1, 1, 73:

    quod neque in vulgum disciplinam efferri velint, neque, etc.,

    Caes. B. G. 6, 14, 4; cf. Plin. 2, 12, 9:

    vocem ejus in vulgus,

    Tac. A. 12, 21:

    tuum peccatum foras,

    Ter. Phorm. 5, 7, 65 Ruhnk.:

    hoc foras,

    Cic. Phil. 10, 3; so,

    clandestina consilia,

    Caes. B. G. 7, 1, 6:

    rem,

    id. ib. 7, 2, 2:

    has meas ineptias,

    Cic. de Or. 1, 24, 111:

    divinitus dicta,

    id. ib. 3, 1 fin. et saep.—With a rel. clause:

    posteaquam in volgus militum elatum est, qua arrogantia in colloquio Ariovistus usus, etc.,

    Caes. B. G. 1, 46, 4.—
    2.
    In partic., of speech, to utter, pronounce, express, declare:

    verbum de verbo expressum extulit,

    Ter. Ad. prol. 11:

    ut verba inter se ra tione conjuncta sententiam efferant,

    Varr. L. L. 8, § 1 Müll.:

    si graves sententiae inconditis verbis efferuntur,

    Cic. Or. 44, 150; cf. Quint. 9, 4, 13:

    quae incisim aut membratim efferuntur, ea, etc.,

    Cic. Or. 67; cf. Quint. 9, 4, 33; 8, 3, 40; 10, 2, 17: pleraque utroque modo efferuntur, luxuriatur, luxuriat, etc., id. 9, 3, 7; cf. id. 1, 5, 16; 64; 2, 14, 2.—
    B.
    In the pass., qs. to be carried out of one's self by passions, feelings, etc.; to be carried away, transported, hurried away: usque adeo studio atque odio illius efferor ira, Lucil. ap. Cic. Tusc. 4, 21 fin.; so,

    studio,

    Cic. de Sen. 23, 83; id. Att. 1, 8, 2; id. N. D. 1, 20 fin.; Caes. B. C. 1, 45, 2; cf.

    cupiditate,

    Cic. Div. 1, 24, 49:

    vi naturae atque ingenii,

    id. Mur. 31, 65:

    laetitia,

    id. Deiot. 9, 26 (cf. act.:

    comitia ista praeclara, quae me laetitia extulerunt,

    id. Fam. 2, 10):

    incredibili gaudio,

    id. Fam. 10, 12, 2; cf. id. Rep. 3, 30; Suet. Caes. 22:

    voluptate canendi ac saltandi,

    id. Calig. 54:

    popularitate,

    id. Ner. 53.—
    C.
    (Acc. to I. B. 3.) To raise, elevate, exalt:

    pretia alicujus rei,

    Varr. R. R. 3, 6 fin.:

    quorum animi altius se extulerunt,

    Cic. Rep. 3, 3:

    aliquem ad summum imperium per omnes honorum gradus,

    id. Cat. 1, 11, 28; cf.:

    aliquem supra leges,

    Tac. A. 2, 34; and:

    aliquem geminatis consulatibus,

    id. ib. 1, 3; cf. also id. ib. 4, 40:

    aliquem pecunia aut honore,

    Sall. J. 49, 4:

    patriam demersam extuli,

    Cic. Sull. 31, 87; cf. Nep. Dion. 6; Cic. Prov. Cons. 14, 34:

    aliquem maximis laudibus,

    id. Off. 2, 10, 36; cf. Caes. B. C. 3, 87:

    aliquem summis laudibus ad caelum,

    Cic. Fam. 9, 14; cf. Nep. Dion. 7 fin.:

    aliquid maximis laudibus,

    Cic. Lael. 7, 24:

    aliquem laudibus,

    Tac. A. 3, 72:

    aliquem verbis,

    Cic. de Or. 3, 14, 52:

    aliquid versibus,

    id. Rep. 1, 14;

    and simply aliquid,

    id. Verr. 2, 4, 56; Tac. A. 2, 63:

    aliquem in summum odium,

    id. H. 4, 42; cf.:

    rem in summam invidiam,

    Quint. 8, 4, 19.—
    2.
    In partic., with se, to raise, elevate one's self; to rise, advance (cf.:

    appareo, eluceo, exsisto): cum (virtus) se extulit et ostendit suum lumen,

    Cic. Lael. 27; cf.

    so with a figure borrowed from the heavenly bodies: qua in urbe (Athenis) primum se orator extulit,

    id. Brut. 7, 26:

    volo se efferat in adolescente fecunditas,

    id. de Or. 2, 21.—
    b.
    In a bad sense, with se, or in the [p. 629] pass., to lift up one's self, to carry one's self high; to be puffed up, haughty, proud on account of any thing (the figure being borrowed from a prancing horse; cf. Liv. 30, 20; and Quint. 10, 3, 10):

    nec cohibendo efferentem se fortunam, quanto altius elatus erat, eo foedius corruit (Atilius),

    Liv. 30, 30:

    quod aut cupias ardenter aut adeptus ecferas te insolenter,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39:

    qui enim victoria se ecferunt, quasi victos nos intuentur,

    id. Fam. 9, 2, 2; cf.:

    se altius et incivilius,

    Flor. 1, 26, 8:

    sese audacia, scelere atque superbia,

    Sall. J. 14, 11:

    hic me magnifice effero,

    Ter. Heaut. 4, 3, 31:

    (fortunati) efferuntur fere fastidio et contumacia,

    Cic. Lael. 15, 54:

    se efferre in potestate,

    to be insolent in office, id. de Or. 2, 84, 342.—Esp. freq. in the part. perf.:

    stulta ac barbara arrogantia elati,

    Caes. B. C. 3, 59, 3:

    recenti victoria,

    id. B. G. 5, 47, 4:

    spe celeris victoriae,

    id. ib. 7, 47, 3:

    gloria,

    id. B. C. 3, 79, 6:

    elatus et inflatus his rebus,

    Cic. Agr. 2, 35, 97:

    secunda fortuna magnisque opibus,

    Nep. Alcib. 7, 3; id. Milt. 7, 2:

    elatus ad vanam fiduciam,

    Curt. 3, 19, 10;

    but also: ad justam fiduciam,

    Liv. 27, 8, 7 et saep.—In the act. (rare, and with a fig. perh. borrowed from the wind): is demum vir erit, cujus animum nec prospera (fortuna) flatu suo efferet ( elates, inflates), nec adversa infringet, Liv. 45, 8 fin.
    D.
    Ante-class. and very rare, to carry out to the end, to support, endure: laborem, Att. ap. Cic. Sest. 48; cf.: malum patiendo, to get rid of, do away with, Cic. Poët. Tusc. 4, 29, 63 (but not in Lucr. 1, 141, where the better reading is sufferre).—Hence, ēlā-tus, a, um, P. a. (acc. to I. B. 3. and II. C. 2.), exalted, lofty, high (rare; cf.: superbus, insolens, arrogans, etc.).
    A.
    Lit.:

    modo in elatiora modo in depressiora clivi,

    Col. 2, 4, 10:

    elatissimae lucernae,

    Tert. Apol. 53.—
    B.
    Trop.:

    animus magnus elatusque,

    Cic. Off. 1, 18, 61; id. Tusc. 1, 40, 96:

    verba,

    high-sounding, id. Or. 36, 124;

    hoc casu elatior Julianus,

    Amm. 21, 4, 7; Vulg. Rom. 1, 30:

    insula opibus,

    Nep. Milt. 7, 2. — Adv.: ēlāte, loftily, proudly:

    elate et ample loqui, opp. humiliter demisseque sentire,

    Cic. Tusc. 5, 9:

    dicere (opp. summisse),

    id. Opt. Gen. 4, 10.— Comp.:

    se gerere,

    Nep. Paus. 2, 3:

    elatius et arrogantius praefatur,

    Gell. 9, 15, 4.
    2.
    ef-fĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [ex-ferus], to make wild, savage, fierce (class.; most freq. since the Aug. per.).
    I.
    Physically:

    terram immanitate beluarum efferari,

    Cic. N. D. 2, 39, 99:

    speciem oris,

    Liv. 2, 23; cf.

    vultum,

    Suet. Calig. 50:

    efferantia sese ulcera,

    becoming aggravated, malignant, Plin. 26, 14, 87, § 146.— Poet.:

    Mars efferat aurum,

    i. e. works up into weapons, Stat. Achill. 1, 425; cf.:

    homo qui magnae artis subtilitate tantum efferavit argentum,

    i. e. wrought into the figures of beasts, App. M. 5, p. 159, 14.—
    II.
    Mentally:

    gentes sic immanitate efferatae,

    Cic. N. D. 1, 23; cf. id. Tusc. 4, 14, 32:

    militem dux ipse efferavit,

    Liv. 23, 5; cf. id. 2, 29:

    animos,

    id. 1, 19; 25, 26:

    ingenia,

    Curt. 8, 2; 9, 19:

    efferavit ea caedes Thebanos omnes ad exsecrabile odium Romanorum,

    exasperated, Liv. 33, 29; cf. Vulg. Dan. 8, 7.—Hence, effĕrātus, a, um, P. a., wild, savage, fierce:

    sunt enim multa ecferata et immania, quaedam autem humanitatis quoque habent primam speciem,

    Cic. Tusc. 4, 14, 32:

    vultus,

    Petr. 82, 1:

    animi,

    Vulg. 2 Macc. 5, 11.— Comp.:

    mores ritusque,

    Liv. 34, 24.— Sup.:

    effectus,

    Sen. Ep. 121, 4:

    canes in homines,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 3, 18.— Adv.: effĕrāte, fiercely:

    saevire,

    Lact. 5, 20, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > effero

  • 18 follis

    follis, is, m. [cf. flo].
    I.
    Lit.
    A.
    A pair of bellows:

    formae, quas vos effici sine follibus et sine incudibus non putatis,

    Cic. N. D. 1, 20, 54; cf.:

    folle fabrili flando accenderunt,

    Liv. 38, 7, 12; Verg. G. 4, 171; id. A. 8, 449: Hor. S. 1, 4, 19; Pers. 5, 11.—
    B.
    A playing-ball inflated with wind, a windball:

    ego te follem pugillatorium faciam, et pendentem incursabo pugnis,

    Plaut. Rud. 3, 4, 16:

    folle decet pueros ludere, folle senes,

    Mart. 14, 47, 2; 4, 19, 5; cf. folliculus, I. B.—
    C.
    A leathern money-bag:

    et tenso folle reverti Inde domum possis,

    Juv. 14, 281; so Dig. 35, 1, 82; Veg. Mil. 2, 20; Plaut. Aul. 2, 4, 23.—
    2.
    Transf., a small piece of money:

    centum folles aeris,

    Lampr. Heliog. 22:

    quinquaginta folles petere,

    Aug. Civ. D. 22, 8; id. adv. Crescent. 3, 29.—
    D.
    A cushion or pillow inflated with air, a wind-cushion, Lampr. Heliog. 25, 2.—
    II.
    Transf., the stomach:

    devorata in follem ventris recondere,

    Macr. S. 7, 4.— Poet., puffed cheeks:

    tunc immensa cavi spirant (causidici) mendacia folles,

    Juv. 7, 111.

    Lewis & Short latin dictionary > follis

  • 19 intumesco

    in-tŭmesco, mŭi, 3, v. n. inch., to swell up; to rise ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    fluctus flatu intumescens,

    Plin. 2, 81, 83, § 196; id. 37, 5, 18, § 69:

    vidi virgineas intumuisse genas,

    Ov. F. 6, 700.—

    Of dropsical persons: intumuit suffusā venter ab undā,

    Ov. F. 1, 215:

    si partes corporis in vesicas intumuerint,

    Plin. 20, 6, 23, § 51.—
    B.
    Transf., to rise, be elevated, of the surface of the ground:

    loco tamen ipso paululum intumescente,

    Col. 1, 4, 10; cf.:

    nec intumescit alta viperis humus,

    Hor. Epod. 16, 52.—
    II.
    Trop.
    A.
    To swell up:

    vox intumescit,

    Tac. G. 3:

    motus,

    grows, increases, id. A. 1, 38:

    intumuere statim superbia ferociaque,

    Tac. H. 4, 19:

    jure quodam potestatis intumescere,

    to be puffed up, elated, Quint. 1, 1, 8:

    rebus secundis,

    Plin. Ep. 7, 31, 3:

    supra humanum modum,

    Sen. Cons. ad Polyb. 36.—
    B.
    To become angry:

    intumuit vati,

    Ov. P. 4, 14, 34:

    Juno, quod, etc.,

    id. F. 6, 487; id. M. 8, 582 al.

    Lewis & Short latin dictionary > intumesco

  • 20 praetumeo

    prae-tŭmĕo, ēre, 2, v. n., to be puffed up beforehand (late Lat.).— Trop.:

    eloquii supercilio,

    Cassiod. Hist. Tripart. 1, 10; id. in Psa. 75, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > praetumeo

См. также в других словарях:

  • puffed up — adj [not before noun] behaving in a way that shows you are too pleased with yourself and your achievements used to show disapproval ▪ I was so puffed up with my own importance in those days …   Dictionary of contemporary English

  • puffed — [pʌft] adj [not before noun] BrE informal breathing quickly because you have been using a lot of energy ▪ I m too puffed to dance any more …   Dictionary of contemporary English

  • puffed — UK [pʌft] / US or puffed out UK / US adjective breathing very quickly because you have been running, jumping etc …   English dictionary

  • puffed-up — (pŭftʹŭpʹ) adj. Displaying exaggerated dignity or self importance; pompous. * * * …   Universalium

  • puffed — index inflated (enlarged) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • puffed up — index inflated (enlarged), proud (conceited), supercilious, turgid Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • puffed up — [ ,pʌft ʌp ] adjective 1. ) behaving as though you are especially good in some way, and people should admire you 2. ) PUFFY …   Usage of the words and phrases in modern English

  • puffed up — 1. Swollen 2. Inflated with pride, presumption, or the like • • • Main Entry: ↑puff …   Useful english dictionary

  • puffed — [[t]pʌ̱ft[/t]] 1) ADJ GRADED: v link ADJ If a part of your body is puffed or puffed up, it is swollen because of an injury or because you are unwell. His face was a little puffed... His mouth was all puffed up where he had taken a rifle butt. Syn …   English dictionary

  • puffed up — ADJ GRADED: oft ADJ with n (disapproval) If you describe someone as puffed up, you disapprove of them because they are very proud of themselves and think that they are very important. → See also puffed He was too puffed up with his own importance …   English dictionary

  • puffed — adjective 1》 (also puffed out) Brit. out of breath. 2》 (also puffed up) swollen.     ↘(of part of a garment) gathered so as to have a rounded shape …   English new terms dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»